Έλλειψη ηγεσίας και ηγετών: το μεγάλο πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

 

Η γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι «λίγοι» πολιτικά ηγέτες και η απουσία αξιόλογων εναλλακτικών λύσεων μείζον πρόβλημα για τη Γηραιά Ήπειρο.

Ο κορονοϊός, εκτός από το ότι έχει προκαλέσει τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, έχει «χτυπήσει» πολύ περισσότερους, οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και τη φτώχεια και έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή όλων, ανέδειξε μια σειρά από προβλήματα, που κρύβονταν επιμελώς ή ατημέλητα κάτω από το χαλί. Ιδιαίτερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ηγέτες της, όπως και οι ηγέτες των χωρών-μελών της, φάνηκαν πολύ «λίγοι». Έχει περάσει ένας χρόνος πλέον από το ξέσπασμα της πανδημίας και νομίζω ότι μπορούν να βγουν κάποια συμπεράσματα από τη διαχείριση της κρίσης.

Να ξεκαθαρίσω αρχικά, ότι δεν ανήκω στους λεγόμενους «αρνητές» του κορονοϊού, αν και η λέξη αυτή με την αρνητική της συνυποδήλωση μάλλον είναι υπερβολική για κάποιους. Υπάρχουν βέβαια αυτοί που λένε ή γράφουν «όχι, δεν υπάρχει κορωνοϊός» και σαφώς είναι αρνητές του, υπάρχει κορονοϊός, αλλά υπάρχουν και άλλοι που λένε «σαφώς και υπάρχει κορονοϊός, μήπως όμως διογκώνονται κάποια πράγματα».

Νομίζω ότι αυτοί είναι περισσότερο σκεπτικιστές, παρά αρνητές του ιού. Εκείνο  που θεωρώ σχεδόν σίγουρο, είναι δεν ξέρουμε τα πάντα για τον ιό (όχι μόνο από επιστημονικής άποψης) και ίσως κάποια πράγματα δεν θα μαθευτούν ποτέ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο κορονοϊός

Ακόμα και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναγνωρίζουν ότι υπάρχουν προβλήματα στη λειτουργία της. Δεν είναι μόνο τα 27 κράτη-μέλη, αλλά κυρίως η λεγόμενη γραφειοκρατία των Βρυξελλών που όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει αυτά τα προβλήματα, αλλά συχνά τα επιτείνει.

Η αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών, είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Μια σειρά από χώρες, που ευνοούμενες σε αυτό το θέμα από τη γεωγραφική τους θέση δεν γειτνιάζουν με εμπόλεμες περιοχές, δεν δέχονται ούτε έναν πρόσφυγα ή (λαθρο)μετανάστη. Άλλες, δέχονται, και επαίρονται γι’ αυτό, κάποια ασυνόδευτα προσφυγόπουλα και ελάχιστες χώρες δέχονται κάποιες εκατοντάδες πρόσφυγες-μετανάστες. Έτσι, μένει η Ελλάδα να σηκώνει μόνη της το βάρος του προσφυγικού-μεταναστευτικού, με τη βοήθεια του FRONTEX βέβαια, οι γυναίκες και οι άνδρες του οποίου κάνουν άριστα τη δουλειά τους, αλλά δεν είναι αρκετοί. Ας μην ξεχνάμε την, ομολογουμένως αποστομωτική, απάντηση του Αυστριακού αξιωματικού προς τον Τούρκο ομόλογό του τον Μάρτιο του 2020. Όταν ο Τούρκος του είπε: «πήγαινε σπίτι σου, τι κάνεις εδώ», ο Αυστριακός απάντησε: «Φυλάω σύνορα της Ευρώπης, είμαι στο σπίτι μου».

Όπως ίσως γνωρίζουν πολλοί, όταν οι Οθωμανοί έχουν πολιορκήσει, ανεπιτυχώς, δύο φορές την πρωτεύουσά σου (πολιορκίες Βιέννης 1529 και 1683) και, προφανώς, αυτό το μαθαίνεις καλά και με λεπτομέρειες στο σχολείο, ξέρεις τι εστί Τούρκος.

Έκπληξη προκαλεί, η στάση χωρών όπως η Ισπανία στο θέμα της αλληλεγγύης προς την Ελλάδα. Όταν το 2002, το Μαρόκο κατέλαβε τη νησίδα Περεχίλ (Perejil=μαϊντανός), από την Ισπανία, σύσσωμη η Ευρωπαϊκή Ένωση πήρε το μέρος της Ισπανίας και το Μαρόκο αναγκάστηκε υπό τον φόβο κυρώσεων, να εγκαταλείψει το Περεχίλ. Τώρα, ο σοσιαλιστής Πέδρο Σάντσεθ, λειτουργώντας ως CEO πολυεθνικής και όχι ως ηγέτης μιας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, φαίνεται να αντιδρά στην επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, σκεπτόμενος προφανώς τα οικονομικά συμφέροντα της Ισπανίας στη γειτονική μας χώρα. 

Αντίθετα, με έκπληξη βλέπουμε τη «μεταστροφή» άλλων χωρών, όπως της Ολλανδίας, που έχει επιβάλλει εμπάργκο όπλων στην Τουρκία.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές, γιατί θα πρέπει να περάσουν μήνες ολόκληροι για να συνεδριάσουν οι ηγέτες της Ε.Ε. για σοβαρά ζητήματα. Εντάξει, υπάρχουν μόνιμοι αντιπρόσωποι, αλλά τις τελικές αποφάσεις,  τις λαμβάνουν οι ηγέτες των χωρών-μελών.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι ηγέτες; Αν γίνει μία έρευνα ανάμεσα στους πολίτες των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν νομίζουμε ότι κανένας δεν θα ξέρει τους ηγέτες όλων των κρατών.

Ξεκινώντας από την επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η οποία γεννήθηκε στις Βρυξέλλες, καθώς ο πατέρας της υπήρξε διευθυντής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από την ίδρυσή της και συνεχίζοντας στους ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών, θα δούμε μια σειρά από πρόσωπα, νεαρής ηλικίας ως επί το πλείστον, με πολύ καλές σπουδές, οι οποίοι ωστόσο, είναι «άχρωμοι, άγευστοι και άοσμοι»…  Εξαίρεση, αποτελεί βέβαια η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, ενώ ευχάριστες εκπλήξεις αποτελούν κατά την άποψή μου, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και ο νεότατος Αυστριακός καγκελάριος Σεμπάστιαν Κουρτς.

Βλέπουμε όμως τον χαμό που επικρατεί με το θέμα των εμβολίων για τον κορονοϊό. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς γίνεται. Δόθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στις φαρμακοβιομηχανίες, οι οποίες δεν ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις που ανέλαβαν.

Άλλες χώρες (βλ. Ουγγαρία), προμηθεύονται και χρησιμοποιούν το ρωσικό εμβόλιο Sputnik. Γενικότερα, επικρατεί ένα αλαλούμ, μια κατάσταση χύμα, που δεν αρμόζει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έχω σκεφτεί επανειλημμένα, πώς θα αντιδρούσε η, τότε, Ε.Ο.Κ., αν ο κορονοϊός έκανε την εμφάνισή του τη δεκαετία του 1980, ας πούμε το 1987, όταν είχαμε την «Ευρώπη των 12», με Ισπανία και Πορτογαλία.

Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Ζακ Ντελόρ, μία τεράστια προσωπικότητα. Η κυρία Ούρσουλα  φον ντερ Λάιεν, κατά την άποψη μου, δεν μπορεί να συγκριθεί σε καμία περίπτωση μαζί του. Προς Θεού, όχι λόγω φύλου, αλλά λόγω ικανοτήτων και εμπειρίας…

Ας δούμε και τους ηγέτες των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών τότε. Καγκελάριος της Δ. Γερμανίας, ο Χέλμουτ Κολ, πρόεδρος της Γαλλίας ο Φρανσουά Μιτεράν, πρωθυπουργός της Ιταλίας ο Μπετίνο Κράξι ή ο πολύπειρος Αμίντορε Φανφάνι (το 1987 ήταν για ένα διάστημα πρωθυπουργός και ο Τζιοβάνι Γκορία), πρωθυπουργός της Ισπανίας ο Φελίπε Γκονζάλες, πρωθυπουργός της Πορτογαλίας ο Ανίμπαλ Καβάκο Σίλβα (πρόεδρος ο Μάριο Σοάρες), πρωθυπουργός του Βελγίου ο Βίλφριντ Μαρτένς, πρωθυπουργός της Ολλανδίας ο Ρουντ Λούμπερς, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, που τότε ήταν μέλος της Ε.Ο.Κ., η «σιδηρά κυρία», Μάργκαρετ Θάτσερ (ούτε κατά διάνοια μπορεί ο Μπόρις Τζόνσον να συγκριθεί μαζί της…) και πρωθυπουργός της Ελλάδας ο, υγιής, Ανδρέας Παπανδρέου.

Κάποιοι ίσως είναι άγνωστοι σε πολλούς αναγνώστες, αλλά π.χ. ο Αμίντορε Φανφάνι, υπήρξε πέντε φορές πρωθυπουργός της Ιταλίας, ενώ ο Βίλφριντ Μαρτένς, πρωθυπουργός του Βελγίου για περισσότερα από δέκα χρόνια.

Μπορούν οι ηγέτες της εποχής εκείνης να συγκριθούν με τους σημερινούς; Θα τολμούσε η Pfizer, η Astra Zeneka ή οποιαδήποτε άλλη εταιρεία να συμπεριφέρεται με άθλιο τρόπου σε αυτούς τους πολιτικούς;

Τότε υπήρχαν Ηγέτες (με ήτα κεφαλαίο), τώρα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τι υπάρχουν; Κάποιοι με σχετικά καλές σπουδές, που δεν έχουν ιδέα όμως από την πραγματικότητα. Η τεράστια διεύρυνση της Ένωσης, με τη λογική «ας γίνουμε και σαράντα, αρκεί να μην είναι άλλοι με τη Ρωσία», δημιούργησε τεράστια προβλήματα και επιδείνωσε τις χρόνιες παθογένειες της Ένωσης.

Ήταν βέβαια και διαφορετικός ο κόσμος πριν από 35 χρόνια.

Υπήρχε το δίπολο Η.Π.Α. – Ε.Σ.Σ.Δ, η Κίνα μάλλον σε λήθαργο, ο «ψυχρός πόλεμος», αλλά και πάλι νομίζω ότι πάντα υπάρχει θέμα προσώπων. Και δυστυχώς οι ηγέτες της Ε.Ο.Κ. της δεκαετίας του ’80, απέχουν παρασάγγας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, από τους ηγέτες της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.